Na skraju serca

Zapomnijmy o wszystkim

Chodź pobiegniemy przez most

Usnuty z naszych marzeń

Tam gdzie nikt nas nie znajdzie

I nikt już nie odmieni biegu zdarzeń

Tam na moście

Wtulimy się mocno w swe ramiona

Na przekór przeciwnościom

Wbrew kłamstwu i podłości

Co serce tłamsi

Lecz miłości w sercu nie pokona

Chodź otulimy się wzajemnie szeptem ciszy

I z czułością wypowiem słowo „zostań”

A dotykiem szepnę „pragnę”

Gdy świat słów mych nie słyszy

I kolejny raz rozpacz z serca odgonimy

Zapomnimy o wszystkim i wszystko

Przemilczymy

Anioł

Spojrzałam z wiarą w niebo prosząc o Anioła

A Niebo tylko rzekło że pomóc mi nie zdoła

Gdyż wszystkie Anioły na Ziemi przebywają

Lecz próżno ich szukać

Tak różną postać przybierają

Powędrowałam dalej zawiedziona

Że bez Anioła żyć jestem zmuszona

Gdy w końcu przystanęłam

Na skraju polnej drogi

Znienacka mały kotek podbiegł mi pod nogi

Wzięłam go na ręce

Zabrałam do domu

Nie będzie żył w udręce

Nie oddam go nikomu

Idąc drogą życia bez przerwy pomagałam

Nikogo bez pomocy zostawić nie umiałam

I gdy dotarłam wreszcie do schyłku mego losu

Skrzydła rozłożyłam

Po cichu

Bez patosu

I wreszcie jako Anioł

Do nieba bram się wzbiłam

By z góry zerknąć na to co światu zostawiłam

Więc teraz bez ogródek

Powiedzieć Wam już mogę

Szukając Anioła — szukajcie zawsze w sobie

Na skraju serca

Na skraju serca stoję samotnie

Wspominając te cudne dni

Kiedy miłość nam w duszy

Walca tańczyła

I spełniały się nasze sny

Na skraju wspomnień

Wciąż zamieszanie

A serce mocno drży

Bo gdzie nie zerknę

Tam nieustannie

Osnuci szczęściem My

Na skraju duszy

Miłość trzepocze

Choć w oczach dzisiaj łzy

Więc Cię poproszę nieco nieskromnie

Byś mnie utulił mocno w ramionach

Gdyż…

Na skraju serca dziś nieustannie

Smutek mi tęsknie mży…

Szept twoich słów

Upajam się szeptem twoich słów

Co delikatnie trącają struny

Mej rozdartej duszy

I każde słowo tulę w sercu niczym bukiet róż

Co rozdrapuje kolcami bolesne wspomnienia

Ale też pozwala rzec im „Do widzenia”

Każde słowo dotyka dogłębnie mojej jaźni

Odpływają podeptane uczucia

Nie ma już przyjaźni

Jest tylko szept twoich ciepłych słów

Powtarzaj je mój Miły

Proszę

Nieustannie do mnie mów

O czym tak zaciekle milczysz

O czym tak zaciekle milczysz

Co ukrywasz tak starannie

W myślach chowasz wręcz uparcie

I pomijasz nieustannie

Nieugięcie i stanowczo

Fanatycznie i gorliwie

Na dnie serca skrywasz miłość

Przy mnie

Wzrok spuszczasz wstydliwie

Chronisz swoją tajemnicę

Obojętność wciąż udając

Nie dotykasz mojej dłoni

Nawet dłoń w zasięgu mając

Nie całujesz ust spragnionych

Nie przytulasz mnie do serca

Tylko patrzysz z dala na mnie

Jak prześmiewca i szyderca

Nieustannie droczysz ze mną

Zamiast miłość mi wyjawić

A ja przecież bardzo tęsknię

Nas już nie ma

W zakamarkach pamięci

Snując się bezładnie

Wciąż swym blaskiem nęci

I wybrzmiewa przesadnie

Twoje imię

Zapisane gorzkimi łzami

I choć pragnę wymazać

Te bolesne wspomnienia

Zadać cios mym marzeniom

Rzucić w twarz „Do widzenia”

Ciągle tęsknię

Za uściskiem twych ramion

Patrzę w księżyc zachłannie

Wypatruję tam Ciebie

Zliczam gwiazdy starannie

Na gwiaździstym dziś niebie

Lecz tylko cisza

Mnie do snu wciąż utula

Więc gdy znowu zapragniesz

Snuć się między myślami

Wspomnij proszę i zrozum

Że to wszystko za nami

Nas już nie ma

Te pragnienie spowił już mrok